“Dagggggg m’neer”
De overduidelijk aangeschoten man, gestoken in een keurig driedelig kostuum, dat je alleen maar bij directeuren of ICTEers vermoedt, trachtte wankelend als een berk bij windkracht 10, mijn aandacht te trekken, hetgeen lukte. Ik stapte de wolk van alcohol binnen, wat mijn promillage als meteen hoger deed stijgen als een feestje bij tante Sjan, waar alcohol de enig remedie is tegen haar aanhoudende schreeuw om alle aandacht.
“Meneer, ik heb een beetje gedronken, ziet u.” Ik beaamde het want zowel mijn neus, oren en ogen bevestigden zijn stelling. “En nu moet ik naar een belangrijke afspraak, maar ik heb een auto met een alco….aclo….holac…nee, verdomme, zo’n ding waar ik op moet fluiten, met een tuitje, ding, om te starten. Wilt u dat doen voor mij, dan misschien, ja. Glaasje op met Anton in het riool weet u wel, blazen dus?”.
Helaas moest ik, waar ik normaal toch het toonbeeld van behulpzaamheid pleeg te zijn, teleurstellen en trok ik me terug uit de alcohol lucht en zoog vol genoegen de frisse winterlucht naar binnen.