De deurbel

Hoewel wij op de voordeur een briefje hadden bevestigt dat wij op zondag mogen uitslapen van god, hetgeen door de aanwezigheid van huisdieren gezien kan worden als een leugentje om bestwil, drong in de vroege ochtend, tijdens ons koffie-uur toch het geluid van de deurbel door. Na het openen van de deur ontwaarde ik een tweetal keurige mensen, een lange dunne man en een korte dikke vrouw, met een aantal boeken en mappen onder de arm geklemd.
Aangezien wij welhaast autistisch nauwkeurig zijn in het betalen van rekeningen verviel de optie van deurwaarders, die, zo vernam ik van ervaringsdeskundigen, graag op dit uur aanbellen, meteen. Een meneer van het gas die even naar de meter kwam kijken of een van de gemeente dan? Nee, het is zondag, dan slapen ze thuis toch? Verkopers dan?
“Wij komen god brengen” klonk het ineens.
Met moeite onderdrukte ik een paar opmerkingen zoals “zet hem daar maar neer” maar waar ik meestal uitblink in gewaagde opmerkingen stond ik zo met een bek vol tanden sprakeloos te zijn dat ik nauwelijks merkte dat het korte vrouwtje mij voorbij was geglipt onmiddellijk gevolgd door de man die me met een radeloze blik, de schouders ophalend volgde.
Even later zaten ze aan de koffie, want bij mijn vrouw is de Brabantse gastvrijheid er gelijk met de havermoutpap ingelepeld.
Vol ijver werden citaten uit bijbels over ons heen gestort, kregen we een gratis blad, waarvoor we zelfs geen abonnement hoefden te nemen.
“U is wel erg gelovig” sprak ik na veel minuten.
“Met de kracht van het gebed kan ik die mooie boom voor in de tuin verplaatsen.” Vertelde de vrouw trots.
“Doe dat maar niet, hij staat daar best mooi” reageerde mijn vrouw, die eigenlijk een hekel had aan die boom!
“Maar probeer het maar met de boom van die buren, we horen wel als het gelukt is! Tot dan!”
Het signaal van mijn vrouw was duidelijk, ze stonden op en vertrokken.
Twee dagen later velde een storm de boom van de buren.
“Dat is toch geen verplaatsen toch ?”
“Nee, niet echt.”