Fritske sjokte met, zoals wordt gezegd, met zijn ziel onder de arm, rondje na rondje rond het ronde gebouwd waar hij, samen met zijn echtgenote gehuisvest is.
“Wat is er Frits?” spreekt een medebewoner hem aan: “Je ziet er zo pips uit. Je hebt toch niet toevallig een ziekte onder de leden?”
“Die héb ik al!”
“Wat heb je al?”
“De pest!”
“Wat bedoel je nou precies?”
“Nou, mijn vrouw Rosie. We leefden samen als in Adam en Eva in de hof van Eden, of was het Ede, van die uitgestrekte heidevelden, maar nu is er een slang in het gebouw komen wonen, ene Sjaan, en Rosie is al was in de handen van dat serpent.
Volgens die Sjaan eten we totaal verkeerd en Rosie, mijn Rosie, trapte er met haar mooie stappertjes, maat 34 heeft ze, meteen in. Ze vindt dat we eigenlijk niets anders moesten eten dan koolraap en havermout en dat soort troep.
En in plaats van dat Rosie die griet nu eens zegt dat ze niet zo moet zemelen, zit ze haar met grote bewonderende ogen aan te gapen en neemt het allemaal ter harte.
Het resultaat is dat er tegenwoordig bij ons spul wordt gekookt dat de naam eten niet meer waard is en dat ik sterf van de honger.
Maar ja, je kent de mooie strofe “Waar werd oprechter trouw, ter wereld ooit gevonden, dan tussen man en vrouw?”
“Ja, Shakespeare ja”
“Nee, Vondel!”
“En” zo ging Fritske verder “ik droeg de last met moeite en door zo nu en dan bij het tanken van de auto even de snackcouveuse van het benzinestation te legen.
Maar ja, komt die Sjaan met het verhaal dat benzine slecht is voor het klimaat. Rosie gaat weer mee en het is dat ze zo nu en dan naar haar zus, die woont verder weg, wil, hebben we het autootje nog wel, elektriek is te duur”
Hij zuchtte diep, keek nergens naar en zag ook niks.
“Maar nu was Rosie naar zo’n winkeltje waar ze dat bio-voer verkopen, waar een komkommer zes keer zo duur is als bij de Jumbo en toen ze daar buiten kwam waren, naar ze zegt keurige jongetjes, die beweerden dat voor twee euro een heel gezin in Afrika drinkwater voor een jaar kon krijgen en die heeft ze dan honderd, ja HONDERD, euro toegestopt. En die jongens waren dolblij weggerend.
En toen ze mij dat verteld brak er iets onder mijn schedeldak.
Ik spuwde iets van zes bijvoeglijke naamwoorden, of waren het er meer, aangevuld met het woord “idioot” in volle onmacht uit. En ja, daar had ik meteen spijt van.
Want toen heeft ze me vertelt waar de deur is. Dat wist ik al overigens, maar ze smeet ook zeven schone onderbroeken ‘voor onder de brug’ naar me en ja, deed de deur voor me open en nu ben ik hier.
Zal wel weer overgaan denk ik, maar net nog niet dus”
Hij snikte zacht, zocht een bankje, zeeg neer en prevelde
“De Idioot”
“Wolkers ja” reageerde zijn toehoorder vol empathie
“Nee, Dostojewski sukkel”