Teneinde een door nijvere leerlingen ingestudeerd toneelstuk met zang over bewoners van een aquatische omgeving aan het publiek te kunnen tonen had de hoofdonderwijzer van de school op een zwoele, nee zeg maar hete, zomeravond, een vijver van het park in de buurt zich toegeëigend en met behulp van een lint, gedoneerd door een ouder die een bouwonderneming dreef, de kant van de vijver afgezet.
Een groot deel van de ouders, aangevuld met grootouders, ooms en tantes verdrong zich achter het lint verzamelt in geduldige afwachting van het veelal zwaar overschatte talent van hun kroost. En omdat iedereen graag vooraan wilde staan behaalde zo nu en dan iemand een goedkoop succes door het oplopen van natte voeten of kleding.
Het spektakel begon en een aantal kinderen dreven in bootjes door de vijver waarbij ze onverstaanbare teksten zongen. Maar hoe dan ook, ze trokken de aandacht van de toeschouwers, velen, zoals het nu ook hoort, verscholen achter het scherm van hun smartphone, in portrait gehouden, want gewoon breedbeeld is uit de mode geraakt, totdat er plotseling een enorme (vroeger heette dat gewoon dikke) man, gewapende met een immense videocamera, verscheen die zich door de menigte bewoog, links en rechts mensen als domineesteentjes omver werpend blijkbaar om zich op de eerste rij te kunnen vestigen, wat weer tot irritatie leidde.
Met krakende schoenen, links en rechts excuses mompelend drukte hij door als een Russische tank.
Links en rechts begonnen mensen bezwaar te maken en driftig te sssssten, maar dat hoorde hij, gedreven door zijn missie, blijkbaar niet.
Eindelijk was hij bijna vooraan gekomen.
“Mag ik even passeren?” vroeg hij aan een ouder die al geruime tijd de voorste rij bevolkte.
“Nee” was het passende antwoord, met een forse duw ondersteund.
En toen…. ging hij door het lint.