“Beste meneer”
De statige man, gestoken in een keurig krijtstreep kostuum met ietwat scheef zittende stropdas, aktetas in de linkerhand, schrijfblok geklemd onder de rechterarm, twee pennen in de borstzak en een achter het rechteroor in gevecht met het pootje van de ziekenfondsbril, richtte zich tot een ietwat tengere man, kort van stuk, slordig gekleed.
“Kan ik er wellicht van uitgaan dat U bewoners is van het gebouw links van mij, doch rechts van u, bestaande uit, vermoed ik, meerdere appartementen?”
“Aangezien u ongetwijfeld heeft waargenomen dat ik, voordat u mij brutaal interrumpeerde met mijn bezigheden, druk doende was het slot van de voordeur te openen met een badge die alleen aan bewoners wordt verstrekt, kan ik dat moeilijk ontkennen!”
“Ik neem aan dat u met deze mooi geformuleerde volzin mijn vraag bevestigend heeft beantwoord!”
“Inderdaad, kort samengevat was het een ‘JA’”
“Welnu, er is geconstateerd dat er een schade is aan de voorgevel van dit gebouw, als u uw ogen richt richting de voordeur die u zojuist wilde open en dan het hoofd en daarmee de ogen eerst naar links en dan naar beneden richt, zult u zeker bemerken dat het raampje van glas, voorzien van draadstaal, beschadigd is.”
“Inderdaad, nu u het zegt neem ik dat ook waar.”
“En mij is gevraagd te onderzoeken wat of wie deze schade heeft doen ontstaan, zeg maar veroorzaakt.”
De tengere man richtte zich op, draaide naar de vragensteller, trok zijn shirt strak omlaag en sprak: “
“I know nothing!”
“Ah, u spreekt, denk ik Engels.”
“Yes, Iearned it from a book.”
“Uitermate knap, het verdient een compliment zeker op uw leeftijd die naar ik vermoed al zeer gevorderd is. Maar toch, op gezag van mijn klant moet ik toch een inquisitie doen maar de oorlog”
“Nobody expects the Spanisch Inquisition” reageerde de man terug.
“Maar als u zo doorgaat met mij verdacht te maken spreek ik graag devolgende quote uit: ‘I wish to register a complaint’ dus, want zoals ik al eerder zei ‘I know nothing’ en ik acht hiermee dit enigszins vervelend wordend gesprek te beëindigen.”
“Laat hem maar” een man die op enige en eerbiedige afstand met een schaterende glimlach het discours had aangehoord, mengde zich in het gesprek “hij lijkt hysterisch, maar hij is historisch, hij was en is een geweldig fan van Monty Python en John Cleese.”
“Och ja, oude tijden leven vaak door in gebouwen waar veel ouderen hun habitat of domicilie gevonden hebben.”
“Maar, weet u wellicht door wie of wat de schade aan de onderzijde van het imposante kozijn aan de voorzijde van dit gebouw is veroorzaakt?”
“Nee, als ik het wist dan was ik het wellicht vergeten.”
“Ah, u is zoals meerdere ouderen vergeetachtig geworden?”
“Welnee, daar ben ik voor behandeld, maar het jeugdsentiment is niet te behandelbaar.”