Het is donderdag, in de ochtend een dameskransje van enkele meiden uit “de gang” en als man wordt ik gedoogd dus ik doe de koffie met een sneetje cake.
“Zelf gebakken? Geweldig zeg!” uiteraard de verwachtte reactie, zo heurt het.
Na een minuut of dertig wordt de wet weer bewezen en gaat het over kwalen, gebreken en overleden mannen, dan weer over dingen waar vrouwen over praten, de vaste roddels over medebewoners en dan komen de kwalen weer.
Ik zit braaf, knik geïnteresseerd en zie de klok traag als dikke snert voort tikken. Eindelijk gaan ze weg, tijd voor de giro.
In de avond nog een sneetje cake met veel slagroom, die moest op, maar die valt niet echt goed.
Naar bed en ineens, uit het niets , pijn, veel pijn. Even lopen, ademen, paracetamol, gaat niet weg. Vrouw wordt wakker en ziet dat er iets niet goed is.
“Zal ik de huisartsenpost bellen?”
“Och, gaat wel over toch?”, mannengriep is me vreemd, ik hou me stoer en heb geen zin in de huidige trend dat je zo veel mogelijk wordt afgewimpeld door een assistente die thuisdokter.nl voor de gepoederde neus heeft.
Maar een paar minuten later ga ik overstag als een driemaster bij Sail en we komen in de wachtrij. Geen zin in. Maar even later toch maar eens proberen.
Nu wel snel contact. Arts vraagt mijn vrouw naar mijn klachten en ze geeft de telefoon aan mij.
“Mijn maag denk ik en noem de klachten, veel pijn in de buik, rondom net onder de ribben”
“Kijk het even aan, neem een maagzuurremmer, en als het niet beter wordt over een half uur even bellen”
Maar na tien minuten bellen ze zelf terug.
“We geven het toch over aan de ambulance, die is onderweg”
Die komen compleet met een brancard naar boven, niet echt stil. De buurt kan het horen en dan kun je het net zo goed meteen in de Telegraaf zetten.
Weer het hele ritueel alles vertellen, de arts heeft een aardig Vlaams accent.
“Arbeidsmigrant?” informeer ik beleefd. Hoe meer pijn, hoe sterker mijn humor.
“Ben er maar blij mee, wij hebben een betere opleiding dan bij u hier!” en de man heeft nog gelijk ook.
Hoe dan ook, ECG, Glucose, het hele protocol, best gezellig, de pijn zakt iets. Ze vertrekken weer met hun brancard en zo. Het wordt licht, maar niemand heeft er iets van gemerkt blijkt al snel.
Het is inmiddels vrijdag dus.
Op advies van de ambulance getracht de huisarts te bereiken, maar die heeft een soort Gestapodame aan te telefoon die met thuisarts.nl zelf wel even bepaalt of ze je door de poort laat.
Na met mijn bekende vriendelijkheid haar even heb vertelt dat ik alleen bel als er echt is aan de hand is, is ze genegen om de dokter te vragen om terug te bellen.
Die belt tegen de avond, ik zeg dat ik toch doorverwezen wil worden naar het ziekenhuis, want er is iets goed fout. Maar hij stelt dat een paracetamolletje en een extra maagzuurremmer wel voldoende is.
Ik slaap die nacht goed, gewoon omdat ik totaal leeg ben en wordt fit wakker.
Zondag.
De zaterdag overleefd.
Voelde me niet echt 100% en ga een imitatie van de dood vogeltje spelen op de bank. Vanmiddag Max, NAC WillemII, Gravelrit in de Giro. Ik verheug me erop.
Dan zit ik ineens echt als een dood vogeltje op de bank. Vrouw roept dat ze niet alleen verder kan en wil. Ik lach het weg (als een boer met kiespijn dus) maar geef haar haar zin en ze belt opnieuw de huisartsenpost. Die hoort me aan en vindt het beter dat ik toch langs kom. Mijn zoon wint de strijd der kinderen en rijdt ons naar de huisartsenpost.
Wachten tot er iemand zegt dat er iemand “meneer de Beer” zegt en dat ben ik dus. Het is een vrouwelijke arts. Verhaal vertelt, maar dat wist ze wel.
“Even ontstekingswaarden meten” zegt ze en een assistente komt binnen prikt in mijn vinger en een capillair zuigt het bloed langzaam naar binnen.
Even later gaat de telefoon.
“Ontstekingswaarden boven de 200.
“Ik bel de SEH dat u er aan komt. Heeft u iemand die kan rijden? Er is geen ambulance beschikbaar nu!”
Zoonlief zit er nog en met bonverachting rijdt hij naar de andere kant van de stad, eerste hulp post.
Bent u wel eens op een SEH geweest? Het zit er vol als een kroeg op donderdag 22:00 uur! Zere vingers, gekneusde knietjes, keelpijntje, wat komen ze doen eigenlijk?
Maar redelijk snel wordt ik geroepen, zeg nog eens dat het mijn maag is, maar die eigenwijze mensjes zeggen dat ze dat wel gaan uitzoeken.
Eerst bloedprikken, gaat slecht, bloed is zo dik als appelstroop en ook ze donker.
“Ik heb wel donker bloed, maar niet blauw” humor doodt zenuwen toch.
Eindelijk lukt het en ze leggen meteen een infuusje aan. Een voorteken? Nee hoor routine.
“Gaat u maar terug naar de wachtkamer, we roepen als de uitslagen er zijn.”
Ik sta op, we lopen naar de wachtkamer.
Ineens zie ik een fel licht, mensen die rennen, mensen die schreeuwen, veel mensen, veel licht, ik lig in een bed, hoe ben ik daar gekomen? Waarom schreeuwen en rennen ze? Waarom heb ik een kapje op mijn neus? Waar ben ik trouwens?
Volgens een ooggetuige, mijn vrouw dus, gingen we naar de wachtkamer, draaiden mijn ogen weg, kon ze me nog net opvangen, is er iemand meteen gaan reanimeren en hebben ze me op een brancard gelegd.
Kortom, ik was er weer eens in geslaagd het goedkoop middelpunt van de belangstelling te zijn. Ik vraag me af of mensen de tijd hadden om hun smartphone te grijpen en me op TikTok voor gek te zetten. Geen idee.
Daar lag ik dan, kwam langzaam tot het besef wat er gebeurd was.
En dan gaat dat gekke brein weer aan de slag en komt er weer een memorie oppoppen.
Toen ik, lang geleden, in het laboratorium werkte hadden we een gouden regel.
“In geval van een crisissituatie:
- lopen we en rennen we niet.
- praten we en schreeuwen we niet.
- Dragen we laboratorium kleding.”
En toen er een keer een schaap ontsnapte uit het dierenhuis, dat kon in de jaren ’70 nog, ze werden gebruikt als bloeddonor voor voedingsbodems, liep ik op mijn gemak naar de kleedruimte, deed mijn labjas aan, zei tegen de collega;s ‘er is een schaap ontsnapt’ en liep de richting van het dier, dat steeds verder verdween, uit.zicht.
De dag erop werden de regels aangepast, rennen mocht soms wel.
Blijkbaar is ook dat protocol aangepast dacht ik.