rokjesdag

Omdat we nood hadden aan zelfzorg producten was ik getogen naar de winkel met de geelrode huisstijl die de naam draagt van de toestand waar de wereld zich momenteel in bevindt.
Bij de balie waarachter een nijvere winkelbediende druk doende was de wachtrij, die tot ver in de winkel reikte, in stand te houden, was ik aangeschoven achter een wat oudere man die een fors aantal maagzuurremmers in zijn winkelmand had liggen.
“Beetje last van de maag?”
Probeerde ik het advies van mijn therapeut inzake empathie en assertiviteit vorm te geven.
“Nou meneer”
Was de eerste reactie, terwijl hij een stapje voorwaarts maakte omdat de hele queue dat deed.
“Mijn vrouw zei altijd voordat ze heen ging..”
Ik overwoog of het assertief was om te informeren waarheen, want het kan zowel het hiernamaals als een andere relatie zijn, maar achtte het niet empathisch.
“..dat ik een maag van schokbeton heb. Je kon er alles in storten zonder enige merkbaar effect. Zelfs de gortepap van mijn moeder verdroeg ik net zo makkelijk als een pan rode bieten met ui of een hele Chinese rijsttafel met extra knoflook en ui.
Maar wat gebeurde er van de week?”
Ik voelde een koude rilling over de rug gaan zoals in we winter een forse sneeuwbui wordt aangekondigd of als er een in blauw papier gestoken enveloppe in de brievenbus valt. Er kwam een apothose van ongekende omvang aan. De hele rijk wachtenden viel in ademloze stilte stil en jij keek me aan met de verwaten blik waarmee een dode makreel je aanziet.
“Enkele dagen terug trok ik de dekens los en de gordijnen open.”
“Ga door, ga door” schreeuwde de hele rij wachtenden
“En ik zag dat er een stralende dag was ontwaakt. Weet u meneer, dan denk ik dus meteen aan Rokjes dag, want ik ben dan wel alleen staand sinds mijn vrouw is heen gegaan…”
Weer beet ik op mijn lip, maar wist me te beheersen gelijk een martelaar die in de arena in de ogen van een woeste en vooral hongerige leeuw staart.
“.. maar ik ben wel een gezonde jongen hoor! En dus schoot me ineens te binnen dat het rokjesdag zou zijn. De eerste zon van de lente, kent u dat wel? Rokjesdag meneer, dat meisjes en vrouwen in korte rokjes en blote benen naar buiten gaan. Dus heb ik me snel gewassen, een schone slip, je weet maar nooit, aangetrokken, een busjes deodorant leeg gespoten en naar de stad gewandeld en op een terras een goed plekje gezocht.
Pas daar ontdekte ik dat ik vergeten was te ontbijten, dus bestelde ik een broodje kaas. Hadden ze niet daar, wel wat anders, maar haal je het groen vanaf is het gewoon een boterham kaas toch? Met koffie, het was te vroeg  voor een biertje. Hoewel, toen ik in Duitsland was met de busreis…”
Maak voort maakt voort riep mijn interne stem, maar ik zweeg verstandig.
“Nou ja, komt er een meisje voorbij. U kent het wel, druk bezig met het plan mooi te worden, maar nog niet helemaal af zogezegd, maar toch de stof niet onder de knie. Snapt u die, de stof niet onder de knie!”
Hij sloeg lachend op zijn borst een van mijn interne stemmetjes zei “Nou niet: ‘binnen’ zeggen, dat is flauw.”
“Nou ja meneer, ze was echt kort van stof hoor, snapt u wel? Missie geslaagd toch dacht ik. Ook een te kort truitje zodat ik een buikje zag meneer, een “na vul truitje” heet dat, ik denk omdat er nog stof moet worden nagevuld.
Maar toen gebeurde het”
De rij viel stil en er was een sfeer die je bemerkt bij de voorpremière van een schouwtoneel van een bekende schrijver zo van “wat zal het worden…”
“Meneer, ik wil niet aan bodie zemen doen, zo ben ik niet. Maar de zon werd even verduisterd om dat er een mens, ik denk een vrouw, maar eigenlijk een geweldige verzameling hammen en inhammen die door een strakke glanzende broek en shirt bijeen werden gehouden. U weet het, er zijn drie dingen die niet liegen, kinderen, dronken mannen en leggings. En dat truitje meneer, daar komt me een stuk vlees uit hangen waar een slager een week werk aan zou hebben.
Nou, me broodje smaakte helemaal niet meer en sinds dien heb ik last van me maag. Dus…”
De rij schoot ineens op. Ik betaalde en ging huiswaarts, met een vreemd gevoel in de maagstreek.
Het was nog droog, maar het toornig zwerk bevatte genoeg regen voor een volle week vakantie.