Schoolplein

Op het schoolplein van een niet nader te noemen basisschool in een niet nader te noemen stad staat een groepje vrouwen die door hun kinderen oud, maar door ouderen jong zullen worden genoemd hun vaste en favoriete bezigheid, als de kinderen zijn afgeleverd, uit te oefenen. Praten dus, en omdat het hier geen dorp uit “de provincie betreft, maar een stad in de Hollanden, dus niet over koetjes en kalfjes, daar hebben ze daar geen kennis van, dus gewoon praten.
De aandachtige lezer weet dat er een onderscheid is tussen “praten” en “conserveren” en tevens zal het ook niet ontgaan zijn dat ze dus aan het praten waren, veel geluid, chaotisch, meerstemmig en zonder structuur, condomisme ten voeten uit waarschijnlijk.
Als troost en om het gevaar een tiental dames van de krans aan de deur te krijgen te voorkomen, merk ik op dat ook mannen zich daar schuldig aan maken, maar dan niet op een schoolplein, de sporadische man die een kind naar school brengt haast zich immers meestal terstond na het droppen weg, edoch in kroegen en voetbalkantines.
De meeste dames waren gekleed zodat er tenminste een vermoeden was dat ze terstond naar de sportschool zouden vertrekken, wat wellicht ook wel het geval zou kunnen zijn natuurlijk. Strakke sportleggings en shirtjes waar het merk duidelijk op zichtbaar was, want het oog wil ook wat natuurlijk. Behalve een die toch wel, zoals sommige mannen durven denken, maar niet meer durven uitspreken, “strak in het vel” zat, wat enkele uren sportschool per week deed vermoeden.
Ze werd dan ook van boven tot onder bekeken door de groep, zoals alleen vrouwen kunnen kijken, een mengelmoes van argwaan en afkeur dus.
Ze merkte het op, ook daar hebben vrouwen een talent voor, beantwoorde de blikken met een blik die terstond dodelijk zou kunnen zijn, haalde een lipje op en diep adem en richtte zich tot de groep.
“Tja, ik had een nieuwe sportlegging gekocht, zo’n echt nieuwe, met een bilnaad, erg duur inderdaad en daarmee naar mijn vriend die personal trainer is.”
Ze stopte even maar er was geen vrouw die reageerde.
“je weet wel, die dure van die sportschool waar ik jullie nooit zie.”.
De toon was gezet, maar niemand durfde uit de toon te vallen of de juiste toonhoogte te vinden.
“Maar toen heb ik me, zeg maar, uit de naad getraind…”
Ze keerde zich om en liep weg, kaarsrecht, zoals het van prinsessen in de boeken staat.