Het is warme zomerdag en we zitten met een aantal ondernemers of een mensen die voor ondernemer willen doorgaan in een zweterig zaaltje in verlopen hotel ergens in de randstad. De sfeer is gelaten, de eerste sprekers hebben bij de meesten van ons meer slaap opgewekt dan een doorsnee politicus, we snakten naar wat ontspanning, een borrel en bitterballen als ineens…
Hoewel niemand haar binnenkomst had bemerkt trok ze meteen de aandacht van alles wat man tussen de 14 en 94 was. Ze bewoog zich voort als de rivieren die Marsman beschreef, traag maar wel op een wijze die “Op Hoge Poten Binnenkomen” een geheel nieuwe betekenis gaf. Benen gelijk de populieren van het eerder genoemde dichtwerk, oneindig hoog.
“Van alle gin-bars in alle steden ter wereld, loopt zij de mijne binnen”
schoot mijn brein, dat vol zit met citaten en liedjes, te binnen. En de sfeer sloeg meteen om.
Naast me prevelde een man, getekend door het leven of het gevecht tegen een faillissement “Jezus, Maria en Jozef” wat zijn bijbel kennis bewees maar verder weinig betekende en vervolgens nog eens “Heilige Maria”.
Ze keek om en hem diep in de ogen en zei met een stem die zelfs een pak boter in de diepvries zou doen smelten “Nee hoor, Chantal, en zo heilig ben ik niet hoor.” Sprak ze met een zwoele stem. “En zeker geen maagd manneke.” Wat de buurman nog roder dan haar jurk deed opgloeien.
En Billy Joel gleed mijn brein in.
“She can kill with a smile, she can wound with her eyes
And she can ruin your faith with her casual lies”
Ze gleed verder naar de eerste rij, waar ze een man duidelijk maakte dat ze zijn stoel moest hebben, wat de man tot gehypnotiseerd meteen deed.
De volgende spreker verscheen, een politicus bleek. Ze klapte hevig in de fijne handjes. We deden braaf mee, maar de sfeer veranderde toch meer in de richting van de wachtzaal bij een crematie.
Hij spreidde een pak papier voor zich op het katheter, keek de zaal rond en begon:
“Wij zijn van mening dat vuurwerk onmiddellijk verboden moet worden!”
De applaudiseerde nog harder en een enkeling deed, tegen beter weten in, mee.
Na de te lange en te saaie speech huppelde ze naar de politicus, vloog hem om de hals en trippelde arm aan arm met hem mee naar buiten.
“Nou dat zal toch wel vuurwerk worden” stamelde mijn buurman die net weer bij zinnen leek te zijn gekomen.
"Hoewel, ik heb wel een vuurwerk handeltje, maar ja. Maar verder weinig vuurwerk thuis" Hij schudde zijn hoofd en stapte op.
Later bij de borrel wat ze verdwenen maar wel het gesprek van de dag.