“Bettie akum aai?” Het was in plat Tilburgs waarmee ik werd aangesproken. Het was een oudere man, gestoken in een kostuum dat waarschijnlijk de eeuwwisseling had meegemaakt. In zijn ene hand een wandelstok en met de andere hand probeerde hij driftig een hond, die ook betere tijden had gekend, in toom te houden.
“Nee, mijn hond bijt niet meteen” antwoorde ik, waarbij ik een flashback kreeg van een van de Pink Panther films.
Omdat hondeneigenaars een band hebben, ging ik het gesprek aan met de man. “Mooie hond” loog ik. “Nou zo mooi is ie niet, een klikoterrier meneer” “Kliko terrier?” “Ja, vroeger noemde we ze nog een vuilnisbakje, maar ja, je moet met de tijd mee niet maar? Dus sinds de kliko’s…” Hij lachte waarbij hij ook liet zien dat een tandarts bij hem wel een aardige omzet zou kunnen halen. “Hij heet Wof meneer. Ja, hij is een beetje schor, daarom roept hij wof waar andere honden waf roepen. Hebben we hem die naam maar gegeven, mijn vrouw en ik.”
“Mijn hond heet Siema” Die hadden we zo genoemd omdat we maar geen overeenstemming hadden kunnen krijgen over de naam, waarop ik uiteindelijk, om de zinloze discussie te beëindigen had geroepen: “Och zie maar…”.
Siema en Wof waren ondertussen ook uitgebreid kennis aan het maken, zoals honden dat plegen te doen. Geuren oppikken.
“Ja, meneer, mijn vrouw is er niet meer, heb ik alleen Wof nog meneer, kinderen zie ik niet meer zo vaak, allemaal uit de buurt gaan wonen. Maar ja, meneer, als ik thuis kom, dan ist ie altijd blij, komt naar me toe, kwispelt met zijn staart, springt tegen me op. Dat is anders dan mensen meneer, mijn vrouw deed vaak net of ze blij was, maar na 46 jaar was de vlam wel gedoofd meneer. Maar ja, over de doden niets dan goeds, zeg ik maar.”
We groetten elkaar en we liepen door. Ja, dacht ik, dieren zijn eerlijker dan mensen. Ze liegen niet.
De kat laat, als we terugkomen van een paar daagjes weg zien dat ze niet zo blij was met de oppas, ze gaat met de rug naar je toe zitten. Honden zijn oprecht blij als ze je weer zien.
En toen schoot de wet van Wof mijn hoofd in.
Waarnemen, Oordelen, Feedback. WOF.
De enige cyclus, waar we iedere dag doorheen lopen. Directe feedback als we iets waarnemen en daar een oordeel over hebben.
Gewoon eerlijk en oprecht, zonder gespeelde correctheid.