Franske is een allesvrezer. Nee, geen allesvreter die zich als eerste naar een buffet wringt op zoek naar kleine meesterwerkjes van een chef, nee, Franskes leven wordt beheerst door een alles omvattende angst. Geen gewone angst, nee hij ziet overal beren op de weg en geen gewone beren nee, het zijn grizzlies met klauwen ter grootte van een ontbijtbord en een honger naar chaos.
Zijn angst begon bij de meest alledaagse zaken. Een briesje? "Godzijdank, het is geen orkaan, maar wie weet wat het kan veroorzaken! Een omvallende boom? Een wegwaaiende schoorsteenmantel? Mijn lievelingsorchidee!
Waar anderen zich verheugen op een picknick in het park, ziet de Franske al de mierenhopen, de dreigende regenwolken en de mogelijkheid dat een ondeugend eekhoorntje zijn sandwich steelt.
Een uitnodiging voor een chique diner? Nee, nee, stel je voor! Wat als mijn das scheef zit? Wat als de conversatie stokt? Wat als de soep te heet is en ik mijn gehemelte verbrand, waardoor ik maandenlang alleen nog pap kan eten?
De klimaatverandering? Fransje had, hoewel hij op de vijfde verdieping woont, zijn bed op lege bierkratjes gezet, want je weet maar nooit, zestig meter stijgt het water is er gezegd toch?
Al met al is Franske een tragisch figuur, maar tevens een bron van vermaak in het saaie leven van de bewoners van het ouderenverzamelgebouw.
Toen de bierkratten blijkbaar, zonder dat Franske dat had voorzien, toch te zwak waren voor zijn gewicht, dat hij toch op basis van de laatste inzichten rond gezond consumeren op peil hield, samen met het gewicht van zijn bed, en hij er met luid gekraak er doorheen was gezakt, was dat een aangenaam incident dat voor de meerderheid der bewoners tot prettig geroddel leidde.
“Hé Franske, stevig van bil gegaan hoor ik!”
“Ik doe dat niet, stel je voor dat ik een ziekte oploop”
“Was het dan de handkar ouwe rukker?”
“Handkar? Nee, mijn bed dat blijkbaar het draagvermogen van de kratjes te boven ging.”
“Nou ik bedoel meer dat je lekker met jezelf bezig was?”
“Bedoel je beren?”
“Hoezo beren?”
“Nou je mast beren? Mastje beren heet dat toch? Nee, daar wordt je doof van toch. En dan krijg je van die apparaten in je oren die je hersens kunnen electroneren of zo. Zelfbevlekking is een doodzonde!”
“Oh, je bedoelt masturberen?
Nou het is meer bevlekking van de lakens en het behang toch?.
Nooit betrapt dat je het deed achter de deur?”
“Nee, zeker niet”
“Lekker plekje toch hè ouwe rukker. Kom op Franske, het leven is te kort om bang te zijn, ga leven ouwe, we hebben niet zoveel tijd meer over!”
Franske keek zijn gesprekspartner aan, knikte een keer. Draaide zich om en liep naar binnen. Twee dagen later zag iemand hem schielijk met een tijdschrift onder de arm lopen. En hoewel hij angstig de voorpagina probeerde te verbergen wist iedereen het binnen twee uur. Franske zal binnenkort nieuw behang nodig hebben.
En een gehoorapparaat…