- Hé Tinus, Wat loop je te stressen
- Nou, onze Hannibal wordt vandaag gecastreerd!
- Heet die opgevoerde cavia dan Hannibal? Sterke naam voor zo’n klein beestje. Toen ik je vrouw de eerste keer met dat beestje op een bankje zag zitten dacht ik dat ze haar breiwerkje liet vallen.
- Doe maar vervelend, je moet eens weten wat het is.
- Nou, mijn ballen zijn 40 jaar geleden al losgeknipt. Fluitje van een cent.
- En jouw fluitje is nu ook geen cent meer waard?
- Nou, gezien de leeftijd kan ik nog aardig mee!
- Maar ja, Hannibal zal best pijn hebben, dat is zielig. En stel dat hij dood gaat!
- Die dierenartsen knippen er jaarlijks wel 500 door, nooit gehoord dat er een is dood gedaan.
- Maar pijn is zielig. Hij is als een kindje van mij.
- Bij mij deed het alleen maar pijn omdat ik met mijn stomme kop op de fiets naar de chirurg was gegaan. Terug fietsen was een hel kan ik wel zeggen.
- Maar toch, hoop dat hij levend terug komt straks.
Een paar uur loopt Tinus met zijn hondje vrolijk huppelend, het hondje dus rond.
- Hé, Hannie en Tinus, hoe gaat het ermee?
- Hannibal heet mijn hond!
- Nou, zonder ballen is dat Hannie
- Lach er maar om. Hij is nog helemaal stoned van de verdoving!
- Doet me denken aan de jaren zestig, toen waren we allemaal stoned.
- Nou, ik niet hoor.
- Was ik al bang voor ja, maar Hannie loopt toch driftige mee zo te zien
- Doe maar grappig. Ik heb een kutdag gehad. Ik had liever dat ze het bij mij hadden gedaan.
- Och man, maakt op onze leeftijd geen verschil meer.
- Ja, lach er maar mee.
- Huilend kan ik al zat, lachen lucht op, zou je ook eens moeten proberen. Maar ja, sterkte dan maar!
- Hannie is, op de naam en de ballen na, zo weer helemaal de ouwe.
- Ik hoop het maar, je weet nooit na die operatie.
- Ik heb er al vier overleefd dus ik denk het wel.
Beide mannen gingen weer ieder hun weegs. Adrie met een dikke glimlach, Hannie vrolijk en Tinus bezorgd.