Ze zitten naast elkaar, maar ze zeggen niet veel. Alles is al lang gezegd toch? Wat zou je dan zeggen.
“Ik heb weer last van mijn been” zegt hij.
“Ja” zegt ze, maar ze heeft het niet gehoord.
“Ik ga even wandelen, frisse neus halen.”
Ze knikt, maar heeft weer niet gehoord wat hij zei. Ze luistert sowieso al jaren niet meer.
“Ik maak vanavond ovenschotel !”
“Waarom niet gewoon aardappels, groente en lapje, al dat ongewone gedoe steeds”
Ze kijkt neer, naar de versleten pers die er ook al 45 jaar ligt. Ze huilt zonder tranen, zonder snikken.
Hij gaat naar buiten, kijken of er iemand is die met hem wil praten.
Nee, niemand, ze zijn ineens verdwenen. Nee, daar, de buurman.
Zo snel als zijn stramme benen kunnen loopt hij er heen.
“Hoi, hoe gaat het?”
“Het gaat..”
“Mijn benen willen niet meer… “
“Ik ga nu boodschappen doen voor het eten straks. En hij haast zich naar de denkbeeldige winkel, want hij heeft geen zin in de vaste klachten. Ook hij loopt wat door de wijk, doelloos rondjes. Zijn vrouw is ook weg, geen idee waarheen. Ze zal wel weer thuis komen straks toch?
Ze was ook even weg gewoon, even de sleur uit.
Straks zitten ze weer bij elkaar, praten doen ze weinig, de onderwerpen zijn op. En zijn autootjes, dat is ook niet echt interessant.
Aardappels, groente en een lapje, nieuws GTST, een talkshow, de ogen vallen dicht.
Om 23:00 gaan ze naar bed.
“Welterusten” zegt ze, maar hij slaapt al.
Kijken wat morgen brengt.
Ochtend, 08:00. Hond uitlaten, krantje uit de brievenbus.
Kijk ze is ook al op. Boterham smeren, krantje lezen.
“Ik ga even boodschappen doen”
“Ben wel weg als je thuis komt”
“Sgoed”
Eerst kijken of buurman niet buiten is, nee, de kust is veilig.
Eenzaamheid is niet altijd alleen zijn.