“Eikels!”
De man die zijn rollator in de Eikenlaan uitliet zei het zachtjes maar de ietwat louche uitziende man, geheel in het zwart, reageerde.
“You Talkin' to Me?”
“Ohhh, joe are Inglies? Ei spiek a littel inglies to, I lurnt it from a boek.”
“Nee, man, ik reageer graag in filmquotes, maar het was ze zo dat u mij aansprak met een onderdeel van een mannelijk geslachtsorgaan wat behoorlijk gevoelig kan zijn.”
“Nou, die eikel op mijn kop was dat ook. Maar hoe dan ook, geen idee wat u met uw wollige taal bedoelt.”
“Say hello to my little friend?” waarbij de man een gebaar maakte dat Michael Jackson beroemd had gemaakt.
“Ohh, nee, ik ben niet zo’n soort man die in het bos, nou ja, je weet wel, met andere mannen…”.
“Oh, je dacht dat ik je 'my precious' wilde tonen? Nee, ook ik ben niet in de ban die kring van mannen.”
“Gelukkig maar. Ik was even van mijn stuk gebracht en had geen idee wat er ging gebeuren!”
“Mama always said life was like a box of chocolates. You never know what you’re gonna get.”
“Chocolade, lekker ja. Maar ik sprak het woord waarmee dit verwarrende discours begon omdat ik een van de vruchten van deze boom die in de herfst hun weg naar beneden zoeken op een onzachte landing op mijn hoofd ten uitvoer bracht. Het was geenszins mijn doel u te beledigen of zo. Was dat zo mijn oprechte verontschuldiging.”
Beiden lachten.
“I think this is the beginning of a beautiful friendship.”
Nou, dat think dat ik nog niet, maar wie weet.
“You'll regret it. Maybe not today. Maybe not tomorrow, but soon and for the rest of your life… maar Hasta la vista, baby. I’ll be back”
“Yes, Sie joe”
En ze gingen ieder huns weegs naar hun toekomst op de zonnige herfstdag,